Ανοιχτή Επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων: Καταγγελία για τις Διακρίσεις σε Εκπαιδευτικούς με Αναπηρίες


Στην ανοιχτή επιστολή τους προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, οι εκπαιδευτικοί με αναπηρίες ή μέλη της οικογένειάς τους εκφράζουν την αγανάκτησή τους για τις ατελείς τροποποιήσεις του νόμου 5128/2024, που δεν επιλύουν τις διακρίσεις που αντιμετωπίζουν. Παρά την αναγνώριση των σοβαρών προβλημάτων υγείας τους, οι εκπαιδευτικοί αυτοί υποχρεώνονται να υπηρετούν μακριά από τον τόπο τους, με περιορισμένα δικαιώματα σε θέματα απόσπασης και τοποθέτησης. Η επιστολή απαιτεί την ένταξή τους σε ειδική κατηγορία για μεταθέσεις, την επικαιροποίηση των αναγκαίων παθήσεων και την αύξηση της μοριοδότησης για αναπηρίες κάτω του 67%. Επισημαίνεται η ανάγκη για ίση μεταχείριση και πραγματική συμπερίληψη των ατόμων με αναπηρίες στην εκπαιδευτική διαδικασία.


Τα Επαγγέλματα του Μέλλοντος


Ανοικτή επιστολή προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κ. Πιερρακάκη.


Καθώς η πραγματικότητα ξεπερνά τη ‘φαντασία’, εκ μέρους εκπαιδευτικών με αναπηρίες των ιδίων ή μελών της οικογενείας μας, απευθύνουμε κραυγή απόγνωσης πλέον, αφού οι τροποποιήσεις του 5128/2024-ΦΕΚ Α 118/30.08.2024 συνιστούν σταγόνα στον ωκεανό, καθώς συνεχίζεται το παράδοξο/ανεκδιήγητο, ακόμα και όσοι εκπαιδευτικοί, οι ίδιοι ή τα μέλη της οικογενείας, έχουν αναπηρία άνω του 67% - παρότι αυτό θεωρείται ‘όριο’ ΒΑΡΙΑΣ αναπηρίας για τα Κ.Ε.ΠΑ. - να υπηρετούν για σειρά ετών μακριά από τον τόπο τους, ή εάν πάρουν απόσπαση, μετά τη διετή υπηρέτηση (έτσι ήταν και έτσι παραμένει), αυτή λαμβάνεται απλώς για σοβαρούς λόγους υγείας, με μια κλιμακωτή, πολύ μικρή μοριοδότηση στην τοποθέτηση, συγκρινόμενοι, στην ουσία, με όλους τους λοιπούς (χωρίς παθήσεις / αναπηρίες) εκπαιδευτικούς - σε αντίθεση με πολύτεκνους κλπ., που όχι απλώς αποσπώνται αλλά μετατίθενται και τοποθετούνται κατά προτεραιότητα και σε αντίθεση με δημοτικούς συμβούλους, συζύγους στρατιωτικών/δικαστικών λειτουργών/μελών ΔΕΠ/ιατρικού προσωπικού, οι οποίοι αποσπώνται και τοποθετούνται κατά προτεραιότητα.

Είναι δηλαδή καταδικασμένοι να ζητούν αποσπάσεις εσαεί και να ρισκάρουν κάθε χρόνο την υγεία/ζωή τους, καθώς τοποθετούνται στην άλλη άκρη του νομού, μακριά από τους γιατρούς και την οικογένεια. Συνεχίζουν στην ουσία, να εντάσσονται σε ‘ειδική κατηγορία’, δηλαδή μετάθεση και τοποθέτηση κατά προτεραιότητα συγκρινόμενοι μεταξύ τους, ΜΟΝΟΝ ΟΣΟΙ έχουν οι ίδιοι / τέκνο / σύζυγος, ελάχιστες πολύ συγκεκριμένες παθήσεις, βάσει του ελλιπέστατου / αναχρονιστικού Π.Δ. 50/1996, άρθρο 13, παρ. α & γ. Δηλαδή όσων οι παθήσεις δεν εμπίπτουν σε αυτό, όχι μόνο δεν μετατίθενται κατά προτεραιότητα, όχι μόνο δεν μοριοδοτούνται έστω κλιμακωτά, αλλά ΔΕΝ μοριοδοτούνται ΚΑΝ για μετάθεση και ας έχουν οι ίδιοι, ή τα μέλη της οικογενείας, ακόμα και 85% - 90% - 95% αναπηρία!

Τρία χρόνια τώρα, μετά από αμέτρητες κρούσεις με υπομνήματα/επιστολές προς πάσα κατεύθυνση, ο εμπαιγμός δεν έχει όρια. Εν όψει της επικείμενης εγκυκλίου μεταθέσεων, απαιτούμε, τώρα,

1. ΕΝΤΑΞΗ ΣΕ ΕΙΔΙΚΗ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ = ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΕΝΩΝ (δηλ. κατ’ εξαίρεση) στον τόπο μόνιμης κατοικίας / ιατρικών / βιολογικών αναγκών ΚΑΙ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ όλων όσων έχουν οι ίδιοι, σύζυγος, αδελφός, γονέας, άνω του 67%

2. Επικαιροποίηση των παθήσεων και ποσοστών του απαράδεκτου/αναχρονιστικού Π.Δ. 50/1996, άρθρο 13, παρ. α & γ 3. Αύξηση της κλιμακωτής μοριοδότησης για αναπηρίες κάτω του 67% για ιδίους, σύζυγο, τέκνο, αδελφό, γονέα. Βάσει κοινοτικών οδηγιών της ΕΕ, άρθρων του Συντάγματος, του γενικότερου και ειδικότερου ελληνικού νομικού σχετικού πλαισίου, του δημοσιοϋπαλληλικού κώδικα, της σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία κλπ., θα έπρεπε να έχει εφαρμοσθεί εδώ και χρόνια, για τους εκπαιδευτικούς ΑμεΑ, τουλάχιστον ό,τι ισχύει στο λοιπό δημόσιο τομέα. Άλλωστε, η ίση μεταχείριση των ανίσων είναι το ίδιο απαράδεκτη με την άνιση μεταχείριση των ίσων’ Νόμος 158(I)/1999 / μέρος vii / αρχή της ισότητας / (3).

Τέλος, βάσει του άρθρου 5 του ν. 4443/2016 (Οδηγία 2000/78/ΕΚ): «Για την τήρηση της αρχής της ίσης μεταχείρισης στον τομέα της εργασίας και της απασχόλησης έναντι ατόμων με αναπηρία ή χρόνια ασθένεια, ο εργοδότης υποχρεώνεται στη λήψη όλων των ενδεδειγμένων κατά περίπτωση μέτρων,… εφόσον τα μέτρα αυτά δεν συνεπάγονται δυσανάλογη επιβάρυνση για τον εργοδότη». Δεν αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, γιατί η ‘εύλογη προσαρμογή’ που ζητούμε δεν υιοθετείται, καθώς μάλιστα αυτή συνεπάγεται μηδενικό δημοσιονομικό κόστος.

Για πόσο ακόμα οι εκπαιδευτικοί με αναπηρίες των ιδίων ή μελών της οικογενείας θα βιώνουν τις ‘μεταρρυθμίσεις’ υπέρ της ‘συμπερίληψης’ ως ‘κενό γράμμα’;

Ως πότε θα ωθούνται ΣΕ ΠΛΗΡΗ ΕΞΟΥΘΕΝΩΣΗ;

Με την πεποίθηση πως θα εγκύψετε στο πρόβλημα επιβίωσής μας, επιτέλους.

Με εκτίμηση Εκπαιδευτικοί ΑμεΑ με αναπηρίες των ιδίων ή μελών της οικογενείας https://e-wall.net/?p=71485